Pai verkennen
Een nieuwe dag, een nieuw avontuur: vandaag gaan we er met de scooter op uit om Pai en omstreken te verkennen. We gaan met zijn viertjes op pad: ik, mijn vriendin, de Australische en de Ierse jongen. We gaan allereerst naar een aantal grotten in de buurt van Ban Pang Paek. De weg ernaar toe verloopt soepeltjes, ook al zijn er best wat steile afdelingen waarbij ik mijn zenuwen flink onder controle moet houden. Bij de grotten aangekomen betalen we een bedrag (ik weet niet precies meer wat, maar het was niet veel) om de grotten in te mogen en voor iemand die ons rond leidt: je mag niet zelfstandig de grotten in. Enkele grotten zijn ook gesloten vanwege de vele regenval van de afgelopen weken.
De grotten van Pai
We lopen achter het vrouwtje aan die ons meeneemt naar de ingang van de grotten. Ondertussen komen we langs een hele hoop mensen die een brug aan het bouwen zijn. Wat een bijzonder gezicht, ik denk dat er wel 30 mensen aan deze brug bouwen! En geen machine in zicht, alles doen ze zelf. Wanneer we de ingang van de grot betreden moeten we direct op een langwerpig bamboe vlot gaan zitten en deze brengt ons vervolgens verder de grot in. Ik ben best een beetje gespannen, ik vind het idee om in een te grot zijn altijd een beetje benauwend. We varen enkele tientallen meters vooruit en mogen dan alweer van het vlot afstappen. Hier begint ons tochtje door de grot pas echt. Het is pikkedonker maar de vrouw die ons rondleidt heeft gelukkig een lichtbron bij zich. We lopen rustig achter haar aan. Eens in de zoveel tijd wijst ze een steen aan, en zegt ze iets als “frog stone” of “chicken stone”. In het begin snap ik het niet helemaal, maar later begrijp ik dat deze stenen zo zijn vernoemd, omdat ze dan de vorm van dit dier hebben. Nu ik het weet zie ik het ook wel.
We staan bij nog zo’n vernoemde steen te kijken wanneer de Ierse jongen zegt: “look over there, a spider.” Ik kijk en ik zie de grootste, meest angstaanjagende spin die ik ooit heb gezien. “Oh yes, spider”, zegt de vrouw. “Do not touch, spider is poisonous.” Aangezien ik vrij dichtbij sta doe ik een grote stap opzij. Ik durf de rest van de tocht mij ook niet zomaar aan een steen vast te houden in de angst dat ik zo’n joekel van een spin vastgrijp.
Gelukkig komen we heelhuids de grot uit. We bedanken de vrouw en lopen op eigen houtje terug. Onderweg stoppen we nog even bij het riviertje dat uit de grot loopt. Tijdens het betalen bij de entree van de grot hebben we ook een zakje vissenvoer gekocht. Er zitten enorme vissen (het lijken wel uit de kluiten gewassen karpers) in de rivier die gevoerd mogen worden. We gooien om de beurt een handje voer in het water en de vissen vliegen over elkaar heen om er zo snel mogelijk bij te zijn. Ik vind het maar een beetje een zielig gezicht. Het zijn er minstens 100 als ik zo snel kijk. Plots word mijn aandacht getrokken door een spierwitte vis die ertussen zit, het lijkt wel een albino.
Wolkbreuken en nieuwe vrienden
Het voer is op en wij hebben het hier ook wel gezien. We lopen terug naar de scooters. Het is ondertussen bijna 4 uur dus we gaan een plekje opzoeken om iets te eten. We eindigen bij een schattig weg restaurantje met een mooi uitzicht. Na het eten moeten we toch echt wel een beetje opschieten want het begint donker te worden. We zitten nog geen kwartier op de scooter wanneer een enorme wolkbreuk losbarst boven onze hoofden. We kunnen niet anders dan schuilen. We parkeren onze scooters en rennen een klein winkeltje langs de weg binnen.
Er zijn bijna geen mensen, op een oud Thais mannetje en (ik gok) zijn volwassen zoon na. Mijn vrienden pakken een biertje en rekenen deze af. Ik heb meer zin in iets te snacken en scan het assortiment. Ik zie een zakje staan met iets erin wat me doet denken aan truffelpepernoten. Zie zien ze eruit in elk geval. Ik pak het zakje en richt me naar de twee mannen. “Chocolate?” vraag ik terwijl ik naar het zakje wijs. “No, no chocolate,” zegt de man lachend. Hmm… Het ziet er wel lekker uit. Ik ga het gewoon proberen. Ik betaal het zakje met de nog onbekende inhoud en plof neer naast mijn vrienden. Ik stop snel een van die dingetjes uit het zakje in mijn mond, maar wanneer ik dat doe weet ik niet hoe snel ik het weer uit moet spugen. Gatverdamme, wat is dit nou weer? Het is super taai, alsof ik op een tak kauw. Mijn vrienden lachen me een beetje uit. De man zegt: “when you dizzy, very good!” Ik knoop het zakje weer vakkundig dicht. Het zal vast heel goed zijn, maar het is echt niet mijn smaak. De volwassen man verdwijnt en de oude man blijft alleen met ons achter in het winkeltje. We raken met hem in gesprek. Hij is erg aandoenlijk en probeert in gebroken Engels gesprekjes met ons aan te gaan. Wanneer mijn vriendin besluit dat ze hier ook de Swish wil doen wil hij ook graag meedoen! Het is zo schattig hoe hij het dansje probeert te doen. Hij kan het nog best goed ook! We hebben veel plezier met elkaar maar zodra de regen minder is geworden besluiten we verder te gaan. Ik pak het zakje, met nog steeds onbekende inhoud, en loop naar het oude mannetje toe. “Gift for you,” zeg ik terwijl ik hem het zakje overhandig. Hij is er erg blij mee. Daar ben ik dan weer blij mee, ik vind het zo zonde om eten weg te gooien. Zo heeft het toch nog een mooie bestemming gekregen.
Rijden in de regen & de rest van de avond
Het is ondertussen pikkedonker en ik vind het best wel spannend om nu op de scooter te gaan rijden. Ik heb mijn regenjasje aangetrokken (ik ben erg dankbaar dat ik deze toch nog heb gekocht!), want helemaal droog is het niet en het is ondertussen ook best afgekoeld. De regenjas blijkt nog best redelijk te isoleren. We rijden in volle vaart naar het hostel want we hebben het allemaal koud en we zijn allemaal toe aan ons bed. Ondanks de regen en het gebrek aan daglicht komen we heelhuids aan bij ons hostel. Ik kom erachter dat ik voor mijzelf heb gesproken wanneer ik zeg dat we toe zijn aan ons bed: de rest heeft hele andere plannen. Zij willen nog graag naar een bepaalde bar, ongeveer een kwartiertje lopen. Ik heb hier eigenlijk helemaal geen zin in maar ik wil ook niet de sfeer bederven dus ik besluit maar mee te gaan. Uiteindelijk een goede keuze geweest, want het was heel gezellig. We hebben pool gespeeld en gechild op de kussens die in de bar lagen.
Terugreis Pai -> Chiang Mai
De volgende dag is het alweer tijd om afscheid te nemen van de Australische en Ierse jongen. Mijn vriendin en ik gaan helemaal alleen met de scooter terug naar Chiang Mai rijden. We zijn er beide niet gerust op dat dat goed gaat komen, maar we hebben niet veel keuze. Rond een uurtje of 9 a half 10 is het dan toch echt tijd om te gaan. We hebben een strak programma, want we willen eerst nog wat bezienswaardigheden zien en we moeten om 5 uur de nachttrein naar Ayutthaya halen (die vanuit Chiang Mai vertrekt).
White Buddha Pai & Pai Canyon
De eerste stop is de White Buddha Pai. Om hier te komen moet je een hele hoop treden beklimmen. Maar het is het dubbel en dwars waard: wat een imposante Buddha. Hij is enorm. Ook het uitzicht vanaf deze White Buddha is erg mooi.
Onze tweede tussenstop is de Pai Canyon. Dit is toch wel één van de gaafste dingen die ik tot nu toe heb gezien. Wanneer je vanaf het parkeerplaatsje een stuk omhoog loopt zie je de prachtige ravijnen en richels waar je over kan lopen. We lopen een klein stukje wanneer we twee Nederlandse meisjes tegenkomen. We raken met ze in gesprek. Eén van de meiden vertelt dat ze laatst haar eerste Muay Thai gevecht had gehad in Thailand. Ze had hiervoor 6 weken getraind. Blijkbaar kun je dit dus als toerist ook doen, dat wist ik helemaal niet. Ik vind het erg stoer van haar, maar ze ziet er dan ook wel uit als een harde tante. Terwijl we in gesprek zijn met deze twee meiden passeren twee andere Nederlandse jongens ons, waarmee we vervolgens ook in gesprek raken. Het is een gezellige bedoening hier en we blijven dan ook veel te lang plakken.
We besluiten nog even wat foto’s te maken op een bekende “selfie spot”: een richel waar je op kan staan met daarachter een prachtig uitzicht. Mijn vriendin en ik gaan om de beurt staan en maken foto’s van elkaar. Je moet behoorlijk je best doen om in evenwicht te blijven en er geen gevaarlijke situatie van te maken. We verstappen ons beide af en toe bijna. We moeten er best om lachen, omdat het allemaal uiteindelijk wel goed gaat. Dan komen de twee Nederlandse jongens weer voorbij. “Wist je dat er echt mensen van af vallen soms?” zegt één van de jongens ons. Wow, dan is het opeens niet zo grappig meer. We raken opnieuw met ze in gesprek en het klikt hartstikke leuk. Ze zijn erg grappig en we wisselen nog even onze Polarstep uit. Dit is een app waarin je elkaars reizen kan volgen: super leuk!
De volgende keer…
In de volgende blog komen we goed en wel op de scootertjes aan in Chiang Mai en zetten we onze reis voort naar Ayutthaya. Ayutthaya is een klein stadje met onvoorstelbaar veel tempels.
Stay tuned ;-) Vind je de foto’s bij deze blog mooi en wil je meer van dit soort plaatjes zien? Volg dan @capturingmypointofview op Instagram! Via dit kanaal kun je mij ook altijd vragen stellen mocht je meer willen weten over mijn trip.
